Давид:

Како што моето време во Скопје полека се приближува кон крајот, природно почнувам повеќе да размислувам за моето волонтерско патување. Сопнувајќи се на можноста, борејќи се да напишам апликација, случајно пропуштајќи го интервјуто (благодарение на мојата лоша проценка на временските зони) и пристигнувањето на аеродромот… сето ова изгледа како да се случило пред еден живот. Кога ќе размислам, времето може да се чувствува како да исчезнува пред нас. Дури и ако се обидеме да останеме присутни во моментот – тој има тенденција да биде минлив, и со само едно трепкање , се дислоцираме и се наоѓаме во сосема поинаква реалност.

Лесно е да се изгубите и да се чувствувате непријатно со текот на времето – но, доколку дозволите да се случи промена, таа може да стане нешто навистина пријатно и ослободувачки. Тоа е неизбежно, исто како и пресвртот на годишните времиња. Затоа, дозволете си да ги доживеете работите, минливите и константните, и обидете се да ги цените кога времето ќе се чувствува како вистинско, дури и ретроспективно.

Каролина:

Чувствувам дека е навистина лесна-тешка работа да се зборува за иднината. Секое суштество ја има оваа моќ. Тоа е мислата дека можам да конструирам и обликувам, како и нејзината материја, во секоја можна форма и боја. Клучот, за да го оставите процесот да тече, е дека треба да престанете да размислувате премногу…

Моето патување во Македонија завршува, па нејзините форми и бои почнуваат да покажуваат сенки во мојот ум. Што ќе се случи потоа? Што да правам со притисокот од студиите? Како да ја обликувам мојата иднина? Која боја да ја изберам? Со месеци растев покрај македонските планини. Сега, убавината на растенијата со кои растев, полека ќе ги покаже своите цветови. Се надевам дека кога таа (Македонија) ќе ме види повторно, ќе бидам како шарена птица со силни крилја.

Давид Кошчиелњак и Каролина Кубера