Некогаш бевме земјани. Негувањето на наједноставниот момент дојде само по себе заедно со дишењето. Ги отворавме очите и му се насмевнувавме на сонцето што ни го скокоткаше образот или го поздравувавме дождот што нежно тропаше на прозорецот. Пиењето кафе со нијанса млеко или овошен чај на најпријатното место на аголот од нашата улица. Гледајќи луѓе…