Ако ми кажевте само пред пет години дека ќе живеам на Балканот една година, веројатно би помислила дека се шегувате. Не само Балканот туку и во Македонија од сите места на светот – земја за која никогаш не сум слушнала доволно можеби освен карактеристичното црвено знаме со жолто сонце и локацијата на картата што ја научив на часовите по географија. Сега знам дека пропуштив многу и мислам дека можеби е најпотценетата земја во Европа. За моја среќа, одлуката да си земам една година пауза и да волонтирам во програмата на Европскиот Солидарен Корпус ме донесе во Скопје и го претвори во мој дом што самата си го избрав.

Една од моите главни цели за овој волонтерски проект беше да работам со Социјалните Медиуми и креирање на содржини, затоа што тоа е она што сакам да го работам во мојата професионална иднина. Во Волонтерски Центар Скопјe имав можност да видам како е да се биде пред камерата додека снимам ТикТок видеа, да ги унапредам моите вештини за пишување кратки текстови додека подготвувам објави за социјалните медиуми и сфатив дека една од моите омилени задачи е всушност правење графика. Секој месец пишував статија за списанието ВОИСЕС на теми како што се психологија или интернет култура. Иако сакам да ги оставам моите зборови да течат на хартија (или поверојатно на Гугл документ), најзабавниот дел дефинитивно беше дизајнирањето на статиите додека учев алатка сосема нова за мене – Adobe InDesign.

Друг дел од мојата работа во ВЦС беше организирање и поддршка на разни настани. Имав можност да ја споделам мојата страст за уметнички изработки преку водење работилници за визуелни табли, списанија или работа со глина. Понекогаш одевме надвор од канцеларија и ги помагавме локалните акции како што се чистење на околината или собирање донации. Секогаш имав простор да ги реализирам сопствените идеи, што резултираше со помош во засолниште за кучиња или организирање вечери со Аниме филмови. Многу задачи што ги презедов беа мешавина од работи што ми се допаѓаа или веќе имав искуство со нив и работи што никогаш порано не сум ги правела, па можев да го правам она што ми се допаѓа додека учев. Одличен пример би бил снимањето подкаст за јапонската култура – тема за која бев заинтересирана со години, во форма што сè уште не сум ја испробала.

Но, волонтирањето не е само работа, иако понекогаш границата станува нејасна – на крајот на краиштата, работиме, живееме и го поминуваме слободното време со истите тие луѓе. Тоа дефинитивно ме научи, особено како интровертна личност, колку е важно моето време поминато сама со себе и како да направам компромис помеѓу дружењето и одморот. Исто така, уште еднаш, научив дека не секој ќе ве сака, и нема да ви се допаднат сите, но можете да го пронајдете вашиот тип на луѓе ако само останете сами и не се трудите премногу… колку и да звучи клише. Имав можност да запознаам луѓе слични на мене – на пример, оние со кои хеклав, бидејќи се покажа дека делиме исто хоби – и луѓе кои се моја целосна спротивност, што дефинитивно ги прошири моите хоризонти.

За мене, волонтирањето е простор за излегување од вашата зона на удобност во контролирана средина. Најдобар пример е дистрибуцијата на ВОИСЕС што ја направив неодамна. Поминувањето низ неколку кафулиња и барови, прашувајќи дали можеме да оставиме неколку примероци од списанието таму, беше најдобрата терапија на изложување за социјална анксиозност што некогаш сум ја направила. Не секогаш е лесно, но дефинитивно вреди – можам да видам како ми се зголеми самодовербата од почетокот на проектот.

Исто така, научив како да уживам во работите и покрај тоа што не сум добра во истите. Две нови хобија што го исполнуваат моето слободно време се готвење и јога – и двете ги испробав за прв пат овде, но сум поприлично сигурна дека ќе останат со мене подолго време. Имав можност и многу да патувам, благодарение на стратешката локација на Македонија во средината на Балканот.

Не знам каде ќе ме одведе животот понатаму, исто како што никогаш не очекував дека ќе направи да го наречам Скопје „Дом“. Но знам дека во срцето ќе ги носам сите места што ги направив свои, сите моменти кога се смеев толку силно што дури плачев и сите збогувања што секогаш беа само на „Се гледаме подоцна“.

Ана Војџиак

Организација-испраќач: Bona Fides