Младите волонтерки од Македонија, Симона Велковска (22 г.) Исаја Карадаковска (20 г.) и Кристина Лукановска го минаа месецотЈуни во Тарагона, Шпанија, каде што учествуваа на краткорочен проект од Европскиот Волонтерски Сервис. Тоа е меѓународна волонтерска програма финансирана од Европската комисија која им овозможува на младите луѓе (на возраст меѓу 18-30 години) да вршат доброволна служба во невладина организација или јавно тело главно во Европа за период од 1 до 12 месеци.
Исаја е студент на политички науки на Правниот факултет во Скопје, а Симона ќе дипломира за туризам и угостителство. Тие го споделуваат своето искуство во областа на волонтерството на XVIII Медитерански игри, голем спортски настан кој е организиран во рамките на олимпиското движење, со признание од страна на Меѓународниот олимписки комитет. Натпреварот се одржа од 22 јуни до 1 јули 2018 година во 16 општини во Тарагона, во кој се вклучени 33 спортски дисциплини. Девојчињата беа дел од Асоцијација Мундус од Барселона, која им ги обезбеди сите неопходни потреби и го координираше нивното волонтирање во текот на еден месец.
- Зошто одлучивте да одите на ЕВС? Дали Шпанија беше вашата дестинација од “соништата” ?
Исаја: Ова всушност беше првиот ЕВС за кој некогаш сум аплициралаа, па веројатно е мојот подарок од универзумот да биде прифатен при мојот прв обид. Главната причина поради која аплицирав за овој проект беше да се преиспитам-предизивкам. Јас сум прилично тивка и носталгична личност по природа; ми требаше една година да се навикнам да живеам во Скопје, првите неколку месеци буквално се враќав во мојот роден град секој викенд. Исто така планирам да аплицирам за програма за мастер во странство и да бидам тоа што сум, тоа е многу тешко за мене. Како и да е, на почетокот на проектот морав да се соочам со некои проблеми како болест. Но, го совладав тоа! Се сретнав со неверојатни луѓе и имав совршени ментори кои беа тука за мене. Имав време да размислувам за моите проблеми и да го рационализирам целосно ирационалното чувство. Навистина мислам дека сега можам подобро да се справам со носталгијата.
Симона: Во февруари видов можност за заминување во Шпанија еден месец и ми се чинеше навистина интересно. Оваа можност всушност беше ЕВС проект и никогаш не сум учествувала во ниту една програма на Еразмус +. Идејата да се биде волонтер на Медитеранските игри беше многу кул. Освен тоа, бев сместена во Шпанија, мојата земја од соништата. Сонцето, плажите, храната, културата, шпанскиот јазик се причините поради кои ја сакам оваа земја и исто така ме мотивираа да се приклучам на проектот.
- Кои беа главните активности за време на вашиот ЕВС? Каква задача имавте?
Исаја: Па, Медитеранските игри е настан од огромни пропорции, а на волонтерите основна задача им е да помогнат во сè. Тоа значи дека ние навистина немавме фиксни улоги, што беше во ред според мое мислење. Ми дадоа различни работни позиции и тоа ми даде можност да дознаам во кои полиња се чувствувам соодветно и она што не ми се допаѓа во истите. Пред големото отворање, работев во главниот логистички центар, каде што помогав во подготовките на ранци и други добра за спортистите. Тоа не беше најкреативната работа, но ми се допадна бидејќи беше добро организирана. Следните 5 дена работев во Центарот за акредитација, каде што делегациите доаѓаат да ги земат своите акредитации за игрите и јасмногу уживав во таа работа. Да бидам искрена, тоа беше сосема хаотично место, но имав можност да се запознаам со многу луѓе, повеќе отколку што сум запознала во целиот мој живот. Исто така беше малку стресно, имаше моменти кога сите наши супервизори беа навистина зафатени, така што моравме сами да донесеме одредени одлуки во врска со процедурите. Работевме двојни смени, од 9 до 23 часот и ако не сте навикнати – тоа може да биде малку напорно. Сфатив дека всушност сакам да бидам зафатена. Исто така имав можност да работам на тековен натпревар – одбојкарски натпревар, кој беше нов вид за мене, бидејќи навистина не знам многу за спортот, па морав да ги научам правилата на специфичните спортови за да бидам ефикасна во тоа што го работам. Мојот последен ден на работа беше на церемониите за доделување награди,и јас ги носев медалите што им беа доделени на тројцата победници. Оваа работа беше доста формална, бидејќи имаше протокол што требаше да се следи, многу политичари, медиуми и публики, па се обидов да дадам се од себе и да не паднам. Тоа навистина ми даде увид на различните начини на кои можете да придонесете кон нешто и мислам дека навистина го подобрив мојот работен став, за што сум благодарна.
- Што научивте за ова време во Шпанија? Дали се чувствувавте како да растете/се надоградувавте како личност или развивте некои вештини?
Исаја: Јас навистина се чувствувам како да сум поодговорна личност и можам подобро да се грижам за мене и за другите. Научив како да се справам со носталгија и како да се справам со секојдневниот живот со луѓе од различни земји. Меѓутоа, највлијателни луѓе беа моите ментори и координаторите на Асоцијација Мундус. Бев изненадена многу пати од нив, бидејќи сите тие рециклираат ѓубре, посветуваат големо внимание на прашањата за животната средина или повеќето од нив се вегетаријанци. Мислам дека стекнав од нив неколку позитивни и здрави навики и многу сум среќена за тоа.
- Кои беа најтешките работи за време на вашиот ЕВС?
Симона: Се сеќавам на една тешкотија со шпанските волонтери, кои беа наши колеги и не зборуваа англиски. На почетокот беше тешко да се комуницира со нив, но потоа некако успеавме да се разбереме и до крајот на натпреварот немавме никакви проблеми.
Исаја: Ние го добивме распоредот доцна во ноќта, што им отежнуваше на нашата организација за хостирање да ги донесе луѓето и да организира превоз до локациите. Сепак, не ги доживував тие работи како сериозни проблеми, бидејќи Мундус тоа совршено го покриваше. Па, мојот главен проблем во текот на овој месец беше носталгија. Освен тоа, немам на што друго да се пожалам.
- Како се прилагодувавте на шпанската култура?
Исаја: Мислам дека сите ние сме прилично прилагодени, бидејќи сфатив дека луѓето прилично брзо се прилагодуваат на општествените норми. Доаѓајќи од Македонија, ние не сме навикнати толку многу да се грижиме за нашата заедница. Мислам, никогаш во мој живот немав потрошено10 минути за ѓубрето за отстранување на ѓубрето за да може да се рециклира, а во Шпанија тоа беше сосема природна работа. Тоа навистина ме обвини дека никогаш не сум почувствувала потреба да го сторам тоа во мојата земја и малку се срамам од тоа. Всушност, овде во Македонија вие го правитесамо она што го прават сите други, и фактот што повеќето од нас се чувствуваат навистина демотивирани, веројатно има врска со нашата неволност да промениме нешто. Како и да е, мислам дека потешкиот дел бешеприлагодувањето на сите тие различни култури во групата. Имаше многу учесници од земјите од Блискиот Исток, кои имаат различни начини на функционирање, па затоа беше интересно да се набљудуваат нивните навики. Да се биде меѓу толку различни култури ми помогна да сфатам едно нешто: ние сите мислиме дека нашата земја е најлоша, така што само сакаме да се откажеме и да одиме на подобро место. Сега сум повеќе свесна дека секое место има свои предизвици и ова навистина ме мотивира да придонесам за моето општество и да помогнам да се подобри.
- Како беше со практичнте аранжмани како сместување, џепарлак, храна, дали ви беа доволно за живеење? Како се однесуваше организацијата за хостинг?
Исаја: Сместувањето беше во студентски комплекс наречен Комплекс Едуатиуа, место кое не ми се допадна кога пристигнав, бидејќи не го познавав местото и не знаев никого, но навистина ми недостасува токму сега. Храната што ни ја даваа беше вкусна, ме натера да се чувствувам поблиску до дома и имавме шанса да пробаме неколку традиционални каталонски јадења. Џепарлакот изгледаше малку на почетокот, но кога не снабдија со храна, се покажа било доволно. И хостинг организација беше едноставно најдобра. Особено Алберто, директорот на организацијата и Деси, кој беше задолжен за логистиката, навистина ме натераа да се чувствувам како дома и не можам да замислам подобри координатори. Морам да кажам и Клара која помина со нас само една недела, таа беше навистина слатка и нејзиното присуство ми фалеше до крајот на проектот, и, се разбира, Сара, на која сум многу благодарна, затоа што се грижеше за мене кога се разболев, ми помогна да ги преживеам овие тешки денови. Исто така, Адел, која ја има магичната способност да го осветлува вашиот ден секогаш кога ја гледате, јас сум навистина благодарна за сè што направи за нас.
Симона: Организацијата за хостинг беше повеќе од неверојатна. Тие направија толку многу работи за нас, повеќе од што беа обврзани да направат. Можев да сметам на нив кога стануваше збор за префрлање на различни локации, за купување храна, се грижеа за нас кога се чувствувавме лошо, ни даваа слободни денови кога ни требаше. Џепарлакот беше доволен за еден месец.
- Дали препорачувате младите да учевствуваат во ЕВС?
Исаја: Апсолутно. Навистина сум горда на работите што ги научив, неверојатните луѓе што ги запознав, местата што ги посетив, влијанието што го направи Каталонија врз мене и мотивацијата која ја чувствувам токму сега. Јас топло би го препорачала на секого, особено на младите кои треба да започнат на универзитет, бидејќи тоа може да ви помогне да ги обликувате своите интереси и да одлучите што сакате да направите во животот!
Симона: За време на мојот ЕВС научив многу нови работи; тоа ви овозможува да растете како личност. Вие ги проширувате хоризонтите, станувате посвесни за животната средина, почнувате да бидете активни и сакате да направите промена во сопствената заедница и земја. Јас дефинитивно препорачувам на сите млади луѓе да учествуваат во ЕВС (тоа е ретка животна шанса), бидејќи развива нови вештини и ги тера луѓето да бидат поодговорни граѓани.
Новинар: Паулина Голебиовска