Некогаш бевме земјани. Негувањето на наједноставниот момент дојде само по себе заедно со дишењето. Ги отворавме очите и му се насмевнувавме на сонцето што ни го скокоткаше образот или го поздравувавме дождот што нежно тропаше на прозорецот. Пиењето кафе со нијанса млеко или овошен чај на најпријатното место на аголот од нашата улица. Гледајќи луѓе кои минуваат, забележувајќи нечии чевли со светло-црвени врвки или наелектризирани виолетови панталони на тинејџерката што живееше до нас. Случајно, разговаравме со една стара дама што седеше до нас во автобусот, бидејќи и двајцата го забележавме плакатот поставен на прозорецот, кој не кани да ја посетиме најновата галерија во градот. Воздухот беше полн со мириси за нашите носови додека одевме. Меурчиња од слаткарницата, свежо исечена трева, вафли посипани со чоколадо, печени костени… Ќе ги ставевме врвовите на прстите во потокот што минува низ блискиот парк, само за да почувствуваме колку е студена водата. А можеби ќе ја слушневме детската смеа од далеку додека се плискаа со ладната вода, успевајќи да фатат само неколку капки од потокот. Ја читавме книгата и брзавме да ги споделиме деталите со оној пријател што ја прочитал минатата недела. Можеби дури и пишувавме неколку редови во џебната тетратка што ги чуваше нашите најкреативни реченици и идеи. Само навистина да ги ценевме сите овие мали нешта… Но, тоа беше кога бевме земјани. Сега сме земјани со телефон, компјутер и телевизор и сакаме да „жонглираме“ со нив. А, она што сега му треба на светот е нашите минати приземни моменти да им испратат порака на денешните со наједноставното: „Здраво, каква боја е твојот ден?“

Евелина Чањска